“Türkiyeli herhangi bir devrimci ya da devrimci örgüt, her sabah kalktığında Özgür Özel’in akşam ne dediğini ya da Kürt hareketinin nasıl bir yeni adım attığını merak etmeden, kendi bağımsız yolunda yürüyemez mi? Altını kalın kalın çizerek söyleyeyim, bu sözler, kendini soyutlamak anlamına gelmiyor. Ne 19 Mart’la başlayan süreç, ne de Kürtlerin yürüdükleri yol bu topraklarda yaşayan insanların yok sayabileceği şeylerdir. Ama mesele bir devrimci hareketin kendini tarif etmesiyse eğer, her iki durum da temel kriter değildir.” M. Ender Öndeş
Türkiye olağanüstü günlerden geçiyor. Oligarşik yeni rejim, düzenini kalıcılaştıracak kurumsal süreci tamamlayamıyor. Güçlü bir demokratik muhalefet var ve direniyor. Üstelik uzunca bir zamandır eksikliği hissedilen sokak muhalefeti dalgasının üzerine oturarak. 7 aydır. Hukuksuz ve dahi kanunsuz bütün engellemelere rağmen, gözaltılar ve aylardır devam edegelen iddianamesiz fiilen cezalandırma yöntemi olarak uygulanan tutukluluklara rağmen, kitlesel olarak.
Bir eksiklik göze çarpıyor sağın çeşitli kesimlerinin öyle ya da böyle, şu ya da bu amaçla katıldığı otokrat cumhur ittifakı güçleri karşısındaki cephede sosyalist güçler dağınık, mecalsiz, bireysel katılımlarla, sınırlı olarak yer alıyorlar. Böylesi ülke siyasetinin kaderinin belirlendiği günlerde güçlü bir sosyalist odak olması gerekmez miydi? İlginç olan demokratik muhalefetin ana gücü CHP’nin, sosyalistlerin sloganlarıyla sahne aldığı bir dönemde.
Dünya çapında emperyalistler arası güç çatışmalarının kıyasıya ve her cephede devam ettiği; sanki potansiyel bir küresel savaşın çeşitli ön işaretleri olarak tekil, bölgesel savaşların cereyan ettiği koşullarda sosyalistlerin birleşik, güçlü bir odak olarak hem fiilen ve hem de stratejik olarak ‘orta yerde’ olması gerekmez miydi? Ülkenin hegemonya çatışmalarının göbeğindeki bir bölgede olduğunu da hesaba katarsanız…
Sosyalist yoğunluğun önemli bir kısmının yeraldığı Dem Parti’nin ‘komisyon’ çalışmalarına hapsedilmek/bağlanmak istenmesi bir yandan, CHP ana muhalefetinin de erken seçim/İmamoğlu/belediyeler endeksli bir demokratik muhalefeti esas alması diğer yandan, bir sosyalist odak ihtiyacını ‘acil’ olarak göstermiyor mu? Bu iki odağın halihazırdaki pozisyonları emek hareketinden sosyalist harekete kadar muhalefet cephesini etkiliyor. Bu durumda sosyalistlere düşen görevler nelerdir?
Geçenlerde 13 sosyalist parti ve girişimin imzaladığı ortak bildiri önemli bir gelişmeydi. ‘…saray iktidarını tarihe göndermek için direnmeye devam edeceğiz. Demokrasi ve özgürlük mücadelesini içeride ve dışarıda yükselterek sürdüreceğiz’ diyorlardı. Önemli bir gelişmeydi ve sosyalistler tarafından bir ilk adım olarak umutla karşılandı.
Şimdi de sendika.org ilgiyle karşılanan önemli bir tartışma başlattı. Sendika.org ‘Türkiye siyaseti yeniden şekillenirken sosyalist strateji’ başlığıyla yaptığı tartışma çağrısını şu hedef etrafında sunmuş: “Türkiye siyaseti yeniden şekillenirken sosyalist stratejinin ne olması gerektiğine dair kolektif bir tartışma zemini oluşturmayı, işçi sınıfını ve toplumsal müttefiklerini baş döndürücü siyasal gelişmeler karşısında izleyici olmaktan çıkaracak devrimci alternatifi görünür kılmayı hedefliyoruz.”
Gelen yazılardan çağrının ilgi gördüğü anlaşılıyor. Bu önemli girişimin fazlaca sündürülmeden ve meleklerin cinsiyeti tartışmalarına evriltilmeden ve konjonktürün acil pratik ihtiyaçlarına da cevap verecek şekilde sürdürülmesi hayati önemde. Güçlü, birleşik bir sosyalist odak ihtiyacı çok açık. Geleceğimizi inşa ederken, devrimci/sosyalist solun nelere kadir olduğunu anlamak için yakın tarihimize dönüp tefekküre dalmak yeter. ‘Amerika’yı yeniden keşfetmeye’ gerek yok. Sendika.org’un bu dosyasını okuyarak işe başlayabiliriz.
Aşağıda dosyaya gelen yazıların linklerini bulacaksınız:
https://sendika.org/2025/08/bir-tartisma-cagrisi-turkiye-siyaseti-yeniden-sekillenirken-sosyalist-strateji-731780
;){kind=link}
Yorumlar (0)